Sokakta aç bir köpeğin gözlerindeki umut, vicdanı olan her insanın içini sızlatır. Bir kap mama, bir tas su bırakmak, vicdanlarımızı biraz olsun rahatlatır. Ne var ki, bu vicdanlar artık bazı insanlar için bir gelir kapısı haline geldi. Ne acıdır ki, merhamet duygusunun ticaretle buluştuğu bir çağdayız.
Sokak hayvanlarını korumak adına kurulan birçok dernek, aslında hayvanların değil, insanların çıkarlarını korur hale geldi. Sosyal medyada ağlayan bir köpek videosu, bir çöp konteynerinden yemek arayan kedi fotoğrafı, bağış kampanyalarının başlangıç noktası oldu. "Bu patiler için bir mama da sen koy", "Bir can da sen yaşat" gibi cümlelerle insanların merhametine oynayanlar, topladıkları bağışlarla lüks içinde yaşamaktan geri durmuyor.
Hayvanlara üç kuruşluk mama, kendilerine son model araba… Dernek hesaplarına yatan paralarla hayvan barınakları yerine, tatil planları yapılıyor. Göstermelik birkaç mama dağıtımı, birkaç paylaşım, birkaç sahte teşekkür... Oysa sokaktaki hayvan hâlâ aç, hâlâ hasta, hâlâ yalnız.
Bu sahte duyarlılığın altında yatan gerçek şudur: Sokak hayvanları acı çektikçe, bazı insanlar kazanmaya devam ediyor. Merhamet duygusu bir pazarlama stratejisine, bağışlar ise kişisel servete dönüşüyor.
Elbette tüm dernekler böyle değil. Gerçekten mücadele eden, gecesini gündüzüne katarak hayvanlara yuva arayan, cebindeki son parayı mama için harcayan insanlar var. Ancak sesi çok çıkanlar, reklamı bol olanlar genelde gerçeği değil, duyguları sömürmeyi iyi bilenler oluyor.
Vicdanımızı rahatlatmak istiyorsak, gözümüzle görmediğimiz yerlere para değil; sokakta gördüğümüz bir hayvana bir tas su, bir avuç mama verelim. Gerçek yardım, gösterişten uzak olandır. Ve unutmayalım: Hayvanlara yardım, insanların cebini doldurmamalı.
