Aynada Gördüklerim

Her sabah bir aynaya bakıyoruz. Saçımızı düzeltiyor, kravatımızı bağlıyor, yüzümüzdeki çizgileri siliyoruz belki. Ama aynaya her bakışımız, gerçekten kendimize mi? Yoksa sadece dışımıza mı?

Ayna yalan söylemez. Görmek istemediğimizi bile gösterir. Bir kıvrımı, bir lekeyi, bir kırışıklığı. Peki ya ruhumuzun aynası? Onu ne zaman elimize aldık? Ne zamandır içimizi gören, kalbimizi okuyan aynalardan kaçıyoruz?

İnsanoğlu, yüzünü tanır ama içini unutur. Kalabalıklar içinde güleriz, ama içimizde fırtınalar kopar. Ayna sadece yüzü değil, gözlerin ardında saklanan yorgunlukları da görür. Hangi kelime içten, hangi tebessüm sahici, hangi el uzanışı samimi; ruhun aynası hepsini bilir.

Manevi perspektiften bakıldığında insan, sadece etten kemikten ibaret değildir. Niyetleri, umutları, korkuları ve dualarıyla bir bütün oluşturur. Ve bu bütün, her gün bir ayna karşısında sınanır. Kimimiz aynaya sadece bakarız, kimimiz ise ona gerçekten bakarız. Bakarken içimizle yüzleşiriz.

Toplum, birbirine bakarak değil; birbirine ayna olarak olgunlaşır. Dost dediğin, sana sadece övgü sunan değil; seni içten içe sarsan, ama sana kendini unutturmayan kişidir. Ayna gibi dostlar gerekir bize. Hem hakikati gösteren hem de onu nezaketle sunan.

İçimizdeki aynalar kararıyor belki. Menfaat, gösteriş, sahte tebessümler, içi boş kelimeler... Bunlar, aynanın yüzünü buğulandırır. Artık birbirimizi sadece yüzeyden görüyoruz. Kalplere nüfuz eden bakışlar unutturuldu. Oysa “Mümin, müminin aynasıdır” buyuruyor Peygamber Efendimiz (s.a.v). Ne büyük bir işaret...

Gelin, aynaya bir de bu gözle bakalım: Bugün içimizdeki niyeti, kalbimizdeki saflığı, dilimizdeki inceliği, davranışlarımızdaki samimiyeti gösteriyor mu bize? Aynaya bakmak bir muhasebe, bir iç yolculuk, bir manevi arınma vesilesi olsun.

Ve unutmayalım: Ayna kırılırsa yüz değil, görüntü bozulur. Ama ruhumuzdaki ayna bozulursa, işte o zaman hem yüzümüz hem özümüz kaybolur.